Doorgaan naar hoofdcontent

Nieuwe stap!

Februari 2013 kwam ik opeens voor het blok te staan.
Mijn huwelijk had geen toekomst meer, ik moest alleen verder met mijn 2 lieve kindjes.
Ik had geen idee hoe dat allemaal moest gaan.
Het enige wat ik nog kon was naar God mijn hart uit storten in enkel de woorden:

Help mij!

Hoe bijzonder is het vanaf toen gaan lopen in mijn leven.
Binnen 3 dagen had ik een baan.
In tijden van grote werkloosheid, terwijl ik 6 jaar fulltime gezinsmanager was geweest.
Niet echt een heel bijzondere opleiding had.
Oke nee het was niet echt een heel bijzondere functie waar ik mee begon.
Als huishoudelijk medewerker.
Vaak dacht ik ook:

Waarom kreeg ik deze baan?
Was er nou echt niets beters?


Maar gelukkig veel vaker zag ik hoe mooi het was.
Ik was huishoudelijk medewerker.
Al gauw zag mijn leidinggevende dat ik plichtsgetrouw en verantwoordelijk was.
Mocht ik groeien, ze wist wat ik nodig had!
Ik kreeg taken erbij.
Mocht meer verantwoordelijkheid dragen.
Steeds vaker mocht ik naar mensen die naast huishoudelijke hulp ook een stukje begeleiding nodig hadden, net even wat extra nodig hadden of waar grote problemen speelden.
Het deed mij zo goed dat mijn leidinggevende dat zag en daar iets mee deed.

Ik mocht mensen die nieuw in dienst kwamen opleiden, deed een interne opleiding om intake gesprekken te mogen gaan doen.
Vele gesprekken heb ik gevoerd.
Wat een mooie gesprekken mocht ik vaak voeren.
Er zat zoveel waarde in, soms ging het over het leven van deze mensen, of over de reden waarom ze hulp nodig hadden, maar wat mooi is er waren ook de vele gesprekken over geloof, daarnaast heb ik veel mensen een beetje licht in de tunnel kunnen schenken en hoop of een doel kunnen geven.
Op zo'n mooie en bijzondere manier kon ik mensen verder helpen.

Wat heb ik veel geleerd van deze baan!
En wat heb ik precies ontvangen wat ik nodig had in deze moeilijke tijd van mijn leven.
Mensen die al blij waren dat ik binnenkwam.
Wat deed dat mij goed!
Al de chaos en liefdeloosheid om mij heen werd doorbroken door mijn lieve cliënten!
De last dat ik alles alleen moest doen, dat ik niets kon en het niet zou redden heb ik kunnen loslaten.
Ik zag en voelde dat alleen mijn aanwezigheid al genoeg was, dat werkte genezend voor mij.
Wat was er een wisselwerking.

Ik hielp hen, met liefde en toewijding, zij hielpen mij met liefde en dankbaarheid.

Afgelopen jaar loop ik alleen steeds vaker met het idee, ik wil verder, ik wil meer.
Toch wil ik dit niet missen, wil ik mijn cliënten niet missen.
Wat vind ik het al jammer als ik ziek ben.
Toen ik het zwaar had, en therapie volgde, mocht ik van leidinggevende en Arbo arts in de ziektewet.
Heel vaak adviseerde ze mij om even volledig te stoppen en mijn tijd te nemen.
Ze respecteerde mij, wilde mij de ruimte geven die ik nodig had om te herstellen van alles wat er is gebeurd in mijn leven.
Telkens weer moest ik uitleggen waarom ik dat niet wilde:

Het doet mij zo goed bij deze mensen te werken!
Dat stukje sociaal bezig zijn, de mooie en bijzondere gesprekken die ik vaak had, het doel en nut wat ik ervaar door mijn werk, ik wil dat niet volledig loslaten.

Ja de middag vrij heel graag.
Ik had zware therapie en dat was echt enorm intensief.
Een hele dag hield ik een tijdje niet vol.
Dus gaf ik aan wat ik nodig had.
En wat mooi dat ze mij respecteerde en de ruimte gaven die ik nodig had!
Vaak werd er gezegd: doe maar minder je best!
Alle mensen willen jou hebben, je werkt secuur, schoon en snel en hebt oog voor de mensen.
Ze willen allemaal jou hebben, je hebt uren te weinig in de week, we moeten zoveel mensen teleurstellen omdat je vol zit.
Collega's van je vinden ze allemaal minder goed doordat ze jou hebben gehad.

Nu is er bij mij ruimte.


Een heel jaar loop ik hier al mee.
Zo graag wil ik de psychologische kant op gaan.
Heel vaak heb ik ervaren dat daar een roeping voor mij ligt!
Vaak was ik alleen bang dat ik het nog niet aan kon.
Mijn leven is best druk met mijn banen, kindjes, vriend, huishouden, hobby's en het schrijven.
Toch blijft bij mij het verlangen om dit te gaan doen.
Eindelijk heb ik de stap gezet, een stap naar mijn droom:

Ik heb mij ingeschreven voor een studie!

Heerlijk ik heb er zin in.
Mijn nieuwe uitdaging, die getuigt van mijn groei, ik ga de studie praktische psychologie volgen.
Tijdens het leren blijf ik lekker genieten van mijn cliënten en ben ik dankbaar voor de dingen die ik heb mogen leren in mijn huidige functie.
Al die dingen neem ik mee wat ik ook ga doen!
De baan die ik soms (in mijn opstandige buien) wel te min vond, deze baan heeft mij veel ervaringen gegeven, heeft mijn mensenkennis verdiept en heeft mij gescherpt, zoals ijzer het ijzer scherper maakt kunnen mensen ook elkaar slijpen, de haakjes eraf halen zodat ik nog nuttiger werd en meer tot mijn recht kwam, ook heeft het mij alleen nog maar meer laten weten dat de psychologie echt mijn ding is.
Wat ik vooral mocht leren is:

Wie niet verantwoordelijk omgaat met weinig, is het ook niet met veel.



Reacties

  1. Veel zegen met je nieuwe uitdaging! Dank je wel voor het persoonlijk stukje. Een echte bemoediging en een mooi inkijkje.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dank je wel Aritha! Ben ook erg benieuwd hoe ik het ga vinden. Maar ik mag tegelijk vertrouwen: Als God wilt dat ik dit doe dan zal Hij mij helpen op de weg ernaar toe. Mooi om mensen een inkijkje te mogen geven en te bemoedigen.

      Verwijderen

Een reactie posten

Ik vind het leuk als je een reactie achterlaat.
Wil je wel reageren maar niet dat jouw reactie openbaar staat?
Mail gerust naar:

schrijfgelukjes@gmail.com

Populaire posts van deze blog

Ervaringen van God in mijn leven

Als ik denk aan God ervaren? Dan voel ik mij rijk... Gouden tip Ik heb op heel veel momenten in mijn leven God mogen ervaren. Iedere keer weer raakte het mij en het heeft mij gevormd tot wie ik nu ben. In mijn leven heb ik veel moeilijke dingen meegemaakt. Dat is waarom iemand mij ooit een geweldige tip gaf: Schrijf de ontmoetingen en ervaringen met God op! Want ja, moeilijkheden zullen blijven komen. Doordat ik zoveel mooie momenten met God mocht ervaren en opschrijven, had ik iets tastbaars voor als het tegen zat. Als ik dan mijn notitieboek erbij pakte waarin ik deze momenten had opgeschreven, dan lukte het mij om mijn focus te veranderen. Ik kon kijken naar God en Zijn werk in mijn leven. Daardoor zakte alle angst en alle zorgen. Want het liet mij zien: God is erbij in jouw leven. Altijd! God in de diepte van mijn leven Al jong mocht ik God voor het eerst ervaren. Op een dieptepunt in mijn geloofsleven. Ik was twaalf jaar, en had toen al zó'n drie

God voert de strijd voor mij!

Ik heb de goede strijd gestreden. Ik heb de loop tot een einde gebracht. Ik heb het geloof behouden. ( 2 Timotheus 4:7) Afgelopen weken heb ik strijd ervaren. Hierover schreef ik al eerder, licht en luchtig , het maakte mij zo moe. Alsof het mij verlamde. Het was geen strijd tegen andere mensen. Heel eerlijk? Het was meer een innerlijke strijd tegen mezelf. Dat ik een strijd ervaar in mijn denken heb ik al vaker gedeeld op deze blog. Ook in de link die ik nu deel lees je hier iets over. Die strijd maakte dat er een soort mist in mijn hoofd aanwezig was. Hoe leuk het ook is in mijn leven, ik zat met dingen in mijn hoofd die het zwaar maakte om te genieten, om rust te ervaren. Totdat ik twee geleden de Bijbeltekst in 2 Timotheus las. Nieuw inzicht Ik strijd tegen mezelf. Het is niet alleen strijd in mijn denken, maar ook strijd om te mogen zijn. Heel vaak schoof ik mezelf opzij. Zo wrong ik mij voor alles en iedereen in bochten. Zonder iets te zeggen. Dit gaf moeite en gedoe bij

Geef je verleden over

Heel vaak hoor ik mensen praten met elkaar. Er word gesproken over het verleden. Zelf doe en deed ik dat ook heel veel. Maar telkens kom ik er achter dat als ik dat gedaan heb, dat ik iets voed. Mijn verleden werd er alleen maar groter door, de last voelde zwaarder, de wond was opengegaan door er over te praten. En daar was het dan gestopt... Op die manier praten, dat lost niets op! Het verleden werd gevoed, het werd zo groot, dat het mijn heden overschaduwde, mijn heden was niet sterk genoeg tegen het onkruid dat mijn verleden werd. Als ik niet uitkeek zou het onkruid uit mijn verleden, de groeiende bloem die gemaakt is om te bloeien op Zijn tijd, gaan verstikken. De weg van herstel Ik heb geleerd hoe ik mijn wonden goed kan verzorgen, iets kan doen om ze te laten genezen. Al moet ik zeggen, genezen was ook eng. Wat als de wond dicht was, er een mooi litteken gekomen was, wie zou ik dan zijn? Wie zou ik zijn zonder die pijn? Het hele proces om te herste