Angst voor de tafel

Voor de Bloghop van Juli/Augustus had ik al een inzending gedaan.
Toch kwam opeens naar boven om deze blog te maken, naar aanleiding van het onderwerp.
Daarom deze maand twee blogs van mij.
Het is iets wat misschien meer mensen herkennen, iets wat heel veel verdriet kan doen en bovenal een groot gemis geeft maar waarvan ik kan zeggen, het is te overwinnen!
Graag wil ik deze ervaring met jullie delen.

Ervaring met de tafel

Ik groeide op in de Oud Gereformeerde Gemeente.
In deze gemeente werd er, zoals hopelijk in alle gemeentes het geval is, het avondmaal gevierd.
Het was iets wat mij altijd opnieuw verbaasde.

Voor in de kerk stond een tafel, mooi gedekt, te wachten tot er gebruik van werd gemaakt.
Het brood en de wijn stonden klaar, alles was gereed.
Uiteindelijk ging de dominee naar de tafel, deed zijn verhaal, vertelde waarvoor het avondmaal was en daarna kwam de uitnodiging.
De tafel stond klaar en als je geroepen was dan mocht je aan.
Daar gingen ze, altijd weer opnieuw, dezelfde groep mensen.
Hoeveel waren het er?

Tien?

Ik kreeg angst voor het avondmaal.
Als je aanging kon je jezelf een oordeel drinken.
Je moest uitkijken dat je jezelf niets wijsmaakte en dat God later tegen je zou moeten zeggen: Ik ken je niet.
Waarom zou God mij willen kennen?
Wie ben ik?
Ik had geleerd dat ik God elke dag, elk uur, elke minuut alleen maar bozer maakte, nee het avondmaal, dat is niet voor mij!
Vijftien jaar lang is dit patroon ingesleten.

Sowieso mocht je niet zomaar aan de tafel gaan zitten, daarvoor moest je eerst een gesprek aangaan met de scriba of de dominee.
Je moest met hun in gesprek over je bekering, uiteindelijk zouden hun bepalen of je aan het avondmaal plaats mocht nemen of niet.
Zij waren door God aangesteld, zij hadden contact met God.
Velen mensen durfde niet, er was eigenlijk een enorme stilte in de gemeente, bekering leek uit te blijven.
In de vijftien jaar dat ik er zat heb ik twee nieuwe mensen aan zien gaan, waarbij één later aangesproken is over haar gang naar de tafel.
Twee mensen in vijftien jaar, wat een vrijmoedigheid, wat een kracht kregen zij van God, om dit te doorstaan en te kiezen voor Hem en Zijn uitnodiging!

Niet voor mij?

Jarenlang ging ik naar de kerk, vele avondmalen heb ik mee mogen maken, maar ook weer niet.
Ik was toeschouwer maar mocht niet meedoen, van wie eigenlijk?
Vooral door de verkeerde dingen die ik geleerd en voor waarheid had aangenomen.
De tafel, de uitnodiging?
Die waren niet voor mij, dat kon niet!

God wilde mij daar niet, dat had ik geleerd.

Als Hij dat wel zou willen dan zou Hij iets groots doen.
Daar wachtte ik op!

Jarenlang......

Al had je mij gevraagd waar ik op wachtte, wat dat grote dan moest bevatten ik had je geen antwoord kunnen geven.
Ik zag hoe het in andere gemeentes ging.
Kerken waarover gesproken werd dat ze 'gevaarlijk' waren, dat ze je mee zouden slepen en je juist bij God weg zouden houden.
Waar ze te vrij en te gemakkelijk dachten over God en Zijn genade, waar ze vergeten waren dat we met een God te maken hebben die de zonde haat en die toornig word als we niet gehoorzamen.
Ik zag hoe het avondmaal daar ging, hoeveel mensen aangingen.
Op mijn 25ste had ik voor het eerst hierover een gesprek, de ouderling van mijn toenmalige gemeente vroeg mij waarom ik niet aan het avondmaal ging, we hadden vele geloofsgesprekken mogen voeren en hij begreep niet waarom ik daar niet zat.

Ik keek hem aan en zei: het avondmaal? Nee dat is niet voor mij!

Hij pakte zijn Bijbel en las mij voor uit Lukas 22 waarin voor het eerst het avondmaal gevierd werd.
Er stond dat Jezus begeerde, verlangde om het avondmaal te vieren met Zijn leerlingen, met Zijn discipelen die niet veel later apostelen werden.
Nog steeds was er in mij de overtuiging dat het niet voor mij was, kom nou ik ben geen discipel of apostel, ik ben Petrina en zondig, ik heb echt vreselijke dingen gedaan, en nou ja ik verlang ernaar om een oprecht christen te zijn.
Ik wil Jezus volgen en doen wat Hij van mij vraagt omdat ik weet, uit ervaring dat ik het niet kan, dat als ik God volg mijn leven veel beter is.
Maar aan het avondmaal, dat kan niet!

Daar is geen plaats voor mij.
Het werd een lang gesprek, of eigenlijk, een lange tijd luisteren voor mij, terwijl ik gewend ben om veel te spreken.

Nieuwe denkpatronen leggen

De allereerste vraag aan mij was: Hoe word je discipel of apostel?
Hmm dat is makkelijk, door Jezus te volgen.
Dat brengt verandering!

Tweede vraag: Wat gaf jij net aan dat je graag wilde?

Ja Jezus volgen.
Volgende vraag.

Dus het is je verlangen om een discipel te zijn, wat is het waardoor jij van mening bent dat jij geen discipel bent?

Uhmm ja nou dat kan niet, ik heb niets groots ervaren in mijn leven.

En ja je bekering dat moet iets zijn waar je iets over kan vertellen, want tja hoe kan anders een dominee bepalen of je bekering echt is?
Als je alleen kan zeggen ik ben bekeerd?

Toen kwam er een interessant iets, een verhaal wat ik nooit vergeten ben en wat ik nog vaak zelf gebruikt heb:

Hij ging vertellen wat hij in de Bijbel had gelezen over bekering.
Jezus kwam langs, deed wonderen en tekenen, vertelde gelijkenissen en deed grote dingen, daarnaast riep Hij mensen op om Hem te volgen.
Nee dat hoefde niet persé letterlijk, dat ze achter Hem aan moesten lopen, sommige wel, Zijn leerlingen die drie jaar met Hem meegegaan zijn deden dit wel echt!
Maar de meeste volgde Zijn levenshouding, Zijn visie, Hem.

Ze lieten hun oude patronen, leer, gedachten varen en gingen actief op deze nieuwe manier leven, denken en andere onderwijzen.

Dit veranderde veel bij de mensen.
Hun hele leven werd anders.

Geen hypocriet gedoe meer, zorgen voor de naaste, betalen wat je schuldig ben, vergeven wie jou iets aandoet, in liefde met elkaar omgaan en elkaar niet veroordelen.
Geloof mij, zij deze ouderling, als je dit gaat doen in de Joodse traditie die toen nog sterker was, dan veranderd er veel!

Dan val je op.
Dan sta je apart in die wereld.

En dan terug te komen bij het eerste avondmaal.
Jezus wist met wie Hij de tafel deelde.
Geen van hen zou nooit meer zonde plegen.
Petrus zat er, die Hem later zou afvallen om zichzelf te redden.
Jezus verlangde ernaar om met Hem het avondmaal te vieren.
Een Judas zat aan, hij die Jezus zou gaan verraden, iets wat Jezus al wist.
Werd hij weggestuurd om dat wat Hij zou doen?
Nee Hij waarschuwde nog voor wat Judas zou gaan doen, maar verblind door hebzucht, verblind door het uitzicht op geld kwam het niet eens binnen bij Judas.
Straks zou hij de maaltijd verlaten, als het juiste moment daar was.

Toch verlangde Jezus om ook met hem het avondmaal te vieren.
Op het moment dat duidelijk werd dat het Judas was die Jezus zou verraden, werd Judas niet weg gestuurd, hij vluchtte zelf.

Een vlucht van de waarheid, een vlucht van het licht, een eigen keuze, niet de keuze van Jezus.
Jezus verlangde Judas bij Hem!

Net zoals Hij jou en mij verlangd.

Overwinning

Petrina, als er avondmaal is, dan verlangd Hij ernaar om het avondmaal met jou te vieren.
Elke keer als je niet aangaat, dan laat je Hem zitten, het is JOUW keuze.
Je kiest voor Hem, met Hem of je kiest tegen Hem.
En nee ik ga niet ook doempreken tegen je, ik geloof erin dat als je bij Hem hoort dat dit niet je eeuwige toekomst in de weg staat.
Wel geloof ik, dat je jezelf nu iets heel groots onthoud.
Je onthoud je geest Hemels voedsel.
Manna voor je geestelijk leven.

Uiteindelijk gaf deze man mij nog meer mee, hij begreep mijn angst.
Een angst die absoluut niet van God was, wat niet was hoe God het bedoeld had, want Zijn Zoon had juist alles gedaan om mij vrij te maken, toch zat ik hierin en in nog veel meer dingen zo gevangen!
Deze man zei:

Als je de uitnodiging van God hoor, kom in beweging om Hem te volgen, zodra jij een beweging maakt richting Hem dan rent hij op je af en opent Hij Zijn armen voor jou!

En bedenk, je hoeft niet bang te zijn:

Als God voor je is? Wie zal tegen je zijn?

Voordat het avondmaal  was in mijn huidige gemeente, sprak ik met mijn vriendin hierover, zo bijzonder, het gesprek leek erg veel op wat ik met mijn ouderling van mijn vorige gemeente had.
Zij gaf mij een cd mee met een lied over het avondmaal.

Een lied wat mij aansprak, mijn verlangen om aan te gaan aanwakkerde, mij de kracht gaf om aan te gaan:

Met deze blog wil ik ook mee doen aan de bloghop van Juli/August, met als thema: Rond de tafel.
Wil je ook mee doen? Of wil je meer weten:

http://www.gezinsleven.com/?p=1651