Doorgaan naar hoofdcontent

Dankbaar in diepe ellende!

Daar zat ik op de wc bij mijn vriendin.
Huilend, ik schaamde mij zo,  nee voorlopig durfde ik daar niet weg.
Het was nog wel haar verjaardag, het huis zat vol met de familie van mijn vriendin.
Juist dit moment had mijn ex gekozen.
Om te vertellen dat hij niet meer wist of hij met mij verder wilde.
Mijn vriendin ging met hem praten en ik was dus maar gevlucht, naar de wc, ach dat was al vaker in ons huwelijk mijn 'veilige' plek.
Alleen, en toch niet alleen, het was de plek voor mij om te bidden.
De deur kon op slot ik kon daar echt alleen zijn, en zo bij Hem voelde ik mij weer 'veilig'.

Na een tijdje vond ik de kracht en durfde ik weer naar buiten.
Uiteindelijk hebben mijn ex en ik daarna nog van alles geprobeerd, of was ik het?
Had hij zijn keuze toen al gemaakt, ach het maakt niet uit.
Hij gaf aan dat hij geen keuze wilde maken voor het einde van het jaar en dat hij tijd wilde om na te denken wat hij wilde.
Uiteindelijk duurde het nog twee maanden, Januari 2013, met pijn en moeite kwam hij toen tot het besluit om mij los te laten.

In het begin vloog het idee mij aan, raakte ik in paniek als ik bedacht dat ik alleen met de kindjes verder moest, maar nu had ik steeds meer zoiets dat het alleen maar makkelijker zou worden.
Wat waren deze 2 maanden zwaar geweest.
Een partner die niet wist of hij mij nu nog wel of niet wilde...
Dan maar een duidelijke keuze, een keuze die niet mijn keuze was, maar waarvan ik wel al voelde dat het beter was dan zo verder.


Ondanks dat ik niet in paniek meer was, had ik het wel zwaar.
Hoe moest ik verder?
Ik had geen werk, geen huis, geen geld...........niks o jawel de verantwoordelijkheid voor twee kindjes!
Twee maanden lang zorgde ik helemaal alleen voor hen, hun vader is met zoveel andere dingen bezig, geeft aan geen tijd voor hen te hebben en geen plaats waar ze kunnen komen, want het huis is nog niet af.
Er kwamen heel veel dingen naar boven, in eerste instantie wist niemand waarom hij bij mij weg wilde en gaf hij allemaal vage redenen, die gewoon geen reden konden zijn.
Hij wilde verder met een ander meisje, die hij al heel lang kon, maar durfde dit niet zelf te vertellen en op nare manieren kwam dit toch boven water.
Dit was een zware tijd, naast alles wat er al gebeurd was, moest ik dit ook nog verwerken.
Alles wat er geregeld moet worden, het vloog mij aan.
Het enige wat ik steeds bleef doen en zeggen was: denk aan de kindjes, geen ruzie en geen strijd maar laten we netjes uit elkaar gaan.

De tweede avond, nadat hij een definitief besluit nam, als het donker is en de kindjes slapen, huil ik mijn hart leeg.
In ons huwelijk zoveel mee gemaakt, en zoveel doorstaan en nu, nu zit ik hier alsnog alleen.
Het voelde oneerlijk, en het deed zoveel pijn.
Ik kon geen woorden voor gebed meer vinden, het enige wat er kwam was een snik, een kreun:

God help mij!!


Het zou allemaal alleen nog erger worden, door keuzes die ex maakte, en toch voelde ik mij vanaf dat moment, weer net zo veilig als op de wc.
Ik voelde de rust in mijn hart, ondanks alle onrust in mijn leven.
Dankbaar was ik dat ik dat mocht ervaren, het zou mij later nog vaak kracht geven, bemoedigen, sterken en verwonderen, wat God in mijn hart bewerkt!
Ondanks dat ik met Moederdag op het politie bureau aangifte zat te doen, voelde ik mij dankbaar en blij met wat God voor mij deed.
Juist toen het zo erg was, en er alleen ellende was, waren er grote dingen van God in mijn leven.
Dankbaar was ik dat ik God in mijn leven had, ook al had ik verder niets meer dan mijn twee kindjes.

Ik leerde mijn beste vriendin kennen, doordat ik hulp nodig had en ik stond te huilen bij school.
Nee dat wilde ik niet!
Maar wat was het mooi dat juist nu zo'n lieve vrouw op mijn pad kwam.
Ik ging op zoek naar werk en was aan het zoeken naar vacatures de dag nadat mijn ex de keuze had gemaakt, alleen mijn ouders, broer en zusje wisten nu van mijn situatie.
Kreeg ik opeens een mailtje binnen van een vriendin: je wilde toch gaan werken als je jongste op school zit, misschien is deze vacature iets voor jou.....
Ik solliciteerde en 5 minuten later werd ik gebeld, ik mocht komen en moest mijn ID kaart en bankpas meenemen.
Twee dagen verder..............en ik had een baan!
Puinhoop in mijn hart, in mijn hoofd een enorm verdriet, maar ook plaats voor dankbaarheid.

Ik mocht zien God zorgt voor mij!
Hij laat mij niet vallen, wat alle mensen ook kiezen, Hij kiest voor mij.
Op zoveel vlakken mocht ik ervaren dat God van mij houd, dat Hij erbij is, hoe ellendig mijn leven ook was.

Afgelopen twee jaar zijn er grote wonderen gebeurd in mijn leven.
Wel moest ik door een diep dal.
Is er veel ellende en verdriet op mijn pad geweest, ik ben nog steeds dankbaar, ik heb veel mogen leren.
Ik heb veel mogen ervaren van wat God kan en wie Hij is.
Alles wat ik opgebouwd had werd voor mijn voeten afgebroken, en ik voelde mij altijd 'veilig' door Hem.
Toen ik geen aardse dingen meer had en dat alles wat ik hier op aarde graag bezat door mijn vingers glipte verloor ik één ding niet, God!
Hij geeft alle reden voor dankbaarheid.
Altijd en juist op dit soort momenten liet Hij merken, lief kind ik ben er!
Ik troost jou zoals niemand anders dat kan.

Mattheus 5 : 4

Zalig zij die treuren; want zij zullen vertroost worden



Er blijft mij in dit leven niets bespaard, maar ik geloof:

God zal mij telkens bevrijden en bij staan!

Amen

Met deze blog doe ik mee aan de #bloghop van mei met thema Dankbaar ondanks alles.
https://gloriaenkyrie.wordpress.com/2015/05/03/dankbaar-ondanks-alles-bloghop-mei/

Reacties

  1. Mooi dat je dankbaar kan zijn in die diepe ellende en dat je daar zo open over schrijft, zodat andere vrouwen weer herkenning kunnen vinden in je ervaring! Jammer dat je nog helemaal geen reacties hebt op je blogs (tenminste, ik heb ze niet gezien ;-)) Maar ik zeg; ga door met je schrijven want je in jou kwetsbaarheid vind een ander weer kracht. Mooi wat de vrouw tegen je zei (in een van je vorige blogs): Je bent een dappere en sterke vrouw! En dat ben je! Groetjes, Tineke (tinekevantveer.nl)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Bedankt voor je mooie reactie Tineke!!

    Ik schrijf zeker lekker verder, zit nog zoveel in mij. Merk dat ik het heel fijn vind om daar iets mee te kunnen. En ik hoop dat het anderen weer kan raken, kan helpen of kan bemoedigen!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Dankjewel voor je blog. Voor mij ben je De host volgende maand. Liefs

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Graag gedaan Siejacoba! Dank je voor je compliment, nog niet zo ervaren als sommige andere schrijvers hoor en jij kan er ook wat van, maar heb mijn bijdrage geleverd. Ben benieuwd naar andere stukken, leuk om te lezen!

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Ik vind het leuk als je een reactie achterlaat.
Wil je wel reageren maar niet dat jouw reactie openbaar staat?
Mail gerust naar:

schrijfgelukjes@gmail.com

Populaire posts van deze blog

Dankbaar in gebrokenheid

Hangt de hoogte van mijn vreugde af van de diepte van mijn dankbaarheid? (Ann Voskamp, Gebroken leven) Uiteindelijk dankte Jezus, brak Hij en deelt Hij zichzelf uit. De gebrokenheid raakte Jezus volledig en Hij zelf laat mij zien waarom de gebrokenheid er is, en welke weg ik ermee kan gaan. Een weg van dankbaarheid (Psalm 50:23). Gebrokenheid waarom? Ik denk dat het woord gebrokenheid altijd een deel van lijden met zich meeneemt. Gebroken, er is iets stuk gegaan, opengescheurd of opengebroken en dat kan veel pijn doen. Hoe kan je verder leven met gebrokenheid? Als je hart verscheurd werd, je toekomst of je droom uit elkaar gespat is? Dan denk ik aan Jezus die op aarde kwam. Weet je waarom Hij kwam? Hij kwam om gebroken te worden! Het bloed uit Zijn wonden red ons! Van nature wil ik lijden voorkomen, of zo snel mogelijk oplossen. Als ik erover nadenk dat Jezus juist hiervoor kwam en er niet voor weg vluchtte, dan word Zijn offer voor mijn leven, nog veel groter! Wij leven i

Gezin om de Bijbel: Waak en bid met mij

In onze gezinstijd om de Bijbel waren we alsnog bezig met gezin zijn, maar ook voor de tweede keer met het kijken naar het lijden van Jezus. Op het moment dat Jezus voelde wat er zou gaan gebeuren. Toen alle spannende dingen dichterbij kwamen nam Hij een hele belangrijke keuze. Een keuze die we mogen gebruiken als een voorbeeld. Een keuze Jezus ging met zijn discipelen naar de hof van Getshemane, daar ging Hij bidden. Petrus, Johannes en Jakobus nam Hij het verste met zich mee de hof in. Hij liet hen daar plaats nemen en zei: Mijn hart breekt van verdriet. Blijf maar hier en waak met mij. Daar ging Jezus om te bidden naar Zijn Vader. Dat was Zijn keuze toen het moeilijk en angstig werd. Wat doen wij? Als het moeilijk is, als we bang zijn? Schreeuwen? Anderen pijn doen? Verstoppen? Koppig zijn? Of opstandig reageren? We mogen ook bidden! Dat zorgt dat we anders naar ons probleem gaan kijken. Want wat gebeurd er als we over onze problemen praten, of in dit geval bidden? Dan

Levenslessen van Noach

Weer een nieuw deel in de serie levenslessen. Vandaag wil ik nadenken over wat wij kunnen leren van het leven van Noach. Dit Bijbelverhaal heeft mij altijd al aangesproken. Want wat is er veel in te vinden. In Genesis 6 beginnen we van Noach te lezen. Nadat God eerst spijt krijgt, spijt dat Hij mensen gemaakt had. En dan die zin: En Hij voelde zich diep gekwetst. Onze God heeft gevoel. De schepping, de aarde, de mensen we gaan Hem aan het hart. En Hij zag hoe alles stuk gemaakt werd en daarom wilde Hij de mensen en al het vee van de aarde weg vagen. Dan zou die ellende stoppen. Totdat Gods oog Noach ziet. Noach alleen vond genade bij de HEER. Les één is eigenlijk dan toch, als God nu rond kijkt, naar hoe wij de wereld stuk maken, vind jij dan genade in Zijn ogen? Hoe vind je genade? Noach was een rechtschapen man, de enige die in zijn tijd een voorbeeldig leven leidde. Maar het dat was niet het belangrijkste. Dit kleine stukje maakt verschil: Hij leefde in nauwe verbondenheid met